It is often said that the Philippines is a good laboratory for the study of sociolinguistics. Indeed, linguists from the Philippines have produced outstanding work on language planning, multilingualism, bilingual education, language attitudes, code-switching, and world Englishes in the last century. Summaries of what has been accomplished thus far by Philippine sociolinguistics are found in Gonzalez (1985) and Sibayan (1984). In this essay, I wish to draw upon this excellent tradition of sociolinguistics scholarship in the Philippines in the 20th century to define the agenda for research for the 21st century. Palaging nasasabi na ang Pilipinas ay mainam na pook-saliksikan para sa pag-aaral ng dalubwikang-panlipunan. Tunay nga, ang mga dalubwika ng Pilipinas ay nakagawa ng mga mahahalagang saliksik ukol sa pagpaplano ng wika, multilinggwalismo, mga saloobing pangwika, paglilipat-koda, at mga Inggles ng daigdig. Ang mga buod ng kung ano man ang natapos na ng dalubwikang-panlipunan sa Pilipinas sa ngayon ay matatagpuan sa Gonzalez (1985) at Sibayan (1984). Sa sanaysay na ito, hinihiling kong sumalok mula sa kasiya-siyang tradisyon ng karurungan sa dalubwikang-panlipunan sa Pilipinas sa ika-20 siglo sa aking pagsubok na tukuyin ang layunin sa pananaliksik sa ika-21 siglo.